Laura kreeg 4 keer een EUG (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) na gebruik van lengte reducerende hormonen

Mijn naam is Laura. Op mijn leeftijd van 10 jaar was ik de langste van de lagere school, ook van de jongens. Ik tilde het grootste schooltafeltje al op met mijn knieën en vroeg mijn vader of hij de meester wilde vragen voor een groter tafeltje. In die tijd vroeg ik dat mijn vader te doen, ik was nog jong en vroeg dat nog niet zelf. Mijn vader hielp mij hier mee.

Wat mijn ouders nooit deden, is dat ze op een zaterdagmiddag samen in de auto wegreden, te meer omdat mijn moeder altijd ’s middags op bed lag. Zij hadden dus duidelijk samen een gesprek gehad over mij en mijn lengte, zonder dat ik erbij was.

Mijn vader was lid van de Rotary, daar was o.a. een kinderarts bij aangesloten. Aan hem heeft hij mijn lengteverhaal voorgelegd. Aan de hand van dit gesprek ben ik met mijn ouders op consult geweest bij deze kinderarts. Grappig, maar ook gênant: er stonden 2 grote stoelen klaar voor de ouders en 1 klein stoeltje voor het kind. Daar paste ik dus niet meer in. De assistente heeft toen voor mij een grote stoel uit de wachtkamer gehaald. Ik voelde mij toen waardig zitten tussen mijn ouders en de kinderarts. Een grappige anekdote was dat deze arts klein was en toen hij mijn lengte wilde opmeten dacht ik zo attent te zijn om te bukken opdat hij bij mij hoofd kon op mij op te meten. Schattig en hulpvaardig bedoeld, maar dit was dus niet de bedoeling. We hebben toen wel gelachen! 😊

Kortom: ik was toen al 1,72 cm lang, nog lang niet in mijn pubertijd. Mijn vader was lang was (1,98 cm), mijn oudere broer is uiteindelijk ook lang geworden (1,96 cm), en onze moeder was de kleinste (1,63 cm). Mijn lengte predictie zou zijn: 1,92 – 1,94 cm. Hierop is begonnen met lengte reducerende hormonen: Lynoral en Provera.

Mijn lengtegroei is geëindigd op 1,83 cm. Dat vond ik toen goed/mooi en nu ook. In de beginjaren nog wel moeite met vinden van passende broeken, rokken, fiets e.d. Nu is dat minder een probleem en minder een zoektocht.

Enfin, dit is mijn verhaal van lengte reducerende hormonen in het kort.

 

Jaren later, ik was inmiddels getrouwd, wilden we graag kinderen.

Samengevat: lang traject van hopen, proberen, weer hormonen voor IVF en 4 x een EUG (Extra Uteriene Graviditeit = buitenbaarmoederlijke zwangerschap), zelfs na een IVF. Zéér pijnlijk dat laatste.

In die tijd was ik betrokken en actief in de patiëntenvereniging Freya (Vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen). Fijne en goede tijd gehad.

Ondanks dat ik behoorlijk kwetsbaar ben geweest in deze periode, was en bleef ik wel reëel. Mijn instelling was en is: lukt het, dan is het fijn, lukt het niet, dan hebben we/ik ons best gedaan. De wereld bestaat niet alleen uit mensen zonder en mèt kinderen. Hoeveel mensen hebben een zoektocht in hun leven, missen iets. Denk aan werk, huis, partner, baan, vrede, eten, gezondheid, enzovoort.

Ik ben kinderloos gebleven.

Na een scheiding (o.a. door deze fase) heb ik een stoere- en toffe man ontmoet, mèt 3 grote kinderen!

Heel even had ik een “brok” hierover in mijn keel, ik wil niet zeggen jaloers, meer: wow, 3 bonuskinderen en mijn man is gelukkig niet hilarisch en jubelend over het feit dat hij wèl kinderen heeft en ik niet. Het is gewoon zo, nuchtere reactie. Wij zijn samen en wonen heerlijk buiten en zijn gezond en happy!

Dat is waar het om draait, vind ik in het leven. Zijn kinderen heb ik lief, zijn van harte welkom hier en zitten in mijn hart!

 

Reageren op mijn verhaal? Graag, mag!