Het verhaal van Valerie uit België

Ik ben Valerie (niet mijn echte naam) en ik woon in België en heb via internet de uitzending van Radar kunnen terugkijken. Ik heb ook de geschreven artikels van Radar gelezen. Ik was erg geshockeerd en aangegrepen door deze reportage omdat ik zelf deze hormonen geslikt heb op mijn dertiende (november 2000 – mei 2001) en meteen al een zware bijwerking heb ervaren. Tijdens het slikken werd ik psychisch ziek, in die mate dat mijn behandeling reeds na een zestal maanden werd gestaakt en mijn ouders mij in therapie lieten gaan bij een kinderpsychiater. Dankzij deze vervroegde stopzetting en de iets lagere dosis van slechts 100 µg ethinylestradiol heb ik er lichamelijk gelukkig helemaal niets aan overgehouden. Echter ben ik wel verontwaardigd over de lijdensweg die veel vrouwen met een kinderwens hebben doorgemaakt, en over het feit dat de medische wereld na de eerste vermoedens nog vele jaren lang is doorgegaan met het aanbieden van deze behandeling.

Helaas moet ik ook zeggen dat de behandeling zelfs vandaag – meer dan twintig jaar later – een negatieve psychologische invloed op mij heeft. Ten eerste heb ik gemerkt dat je van een psychische ziekte eigenlijk nooit helemaal kan genezen. Mijn kinderpsychiater gaf destijds de diagnose Obsessief-Compulsieve Dwangstoornis en zelfs nu, twintig jaar later, hebben gedachten bij mij al snel de neiging om dwangmatig te worden.

Ten tweede stel ik me ernstige kritische vragen bij mijn eigen behandeling, en bij groeiremming in het algemeen. In mijn situatie werden zowel medische argumenten (ik had zwakke botten) als sociale argumenten gebruikt. Echter had ik als kind zelf géén hekel aan mijn lengte en vrees ik dat ik me destijds vooral heb laten leiden door het advies van ouders en dokter i.p.v. zelf te beslissen. Ik ervoer mijn lengte niet als storend en geloof dat ik zelf nooit spontaan naar groeiremming gevraagd zou hebben. Ik heb dit dus meer gedaan om het advies van de volwassenen te volgen, niet omdat ik het zelf oprecht graag wou. Daar heb ik nu een slecht gevoel bij.

Bovendien ben ik ook zeer kritisch geworden voor groeiremming in het algemeen. Persoonlijk ben ik nu, als vrouw van bijna 34 jaar oud, van mening dat groeiremming enkel uitgevoerd mag worden als daar gegronde medische redenen voor zijn. Sociale redenen zouden eigenlijk geen rol mogen spelen. Groeiremming om sociale redenen staat voor mij synoniem met intolerantie en seksisme. Intolerantie tegenover mensen die te veel afwijken van de norm, seksisme tegenover vrouwen die een mannelijke lengte zouden bereiken. Ik zal enkele concrete voorbeelden noemen.

Pesterijen op school lijken soms een drijfveer te zijn om groeiremming te overwegen. Pesten is echter een duidelijk teken van intolerantie/onverdraagzaamheid en wie dit als reden gebruikt voor groeiremming zegt in feite dat de pestkoppen gelijk hebben en dat meisjes hun eigen lichaam dan maar moeten aanpassen aan wat de pestkoppen graag willen. Problemen met meubels en beperkte keuze in kleding/schoenen kan je als praktisch probleem zien maar is eigenlijk ook deels een vorm van sociale intolerantie, waarbij men gewoon te weinig moeite doet voor mensen die geen standaardmaat hebben.

Verder is het ook duidelijk dat we als samenleving een rare houding aannemen tegenover vrouwen die even lang of langer zijn dan de gemiddelde man (vooral in liefdesrelaties lijkt hier een taboe op te rusten). Dit beschouw ik als een vorm van seksisme, waarbij gezonde meisjes groeiremmers toegediend krijgen om te vermijden dat ze een mannelijke lengte bereiken, en waarbij we meisjes laten geloven dat het voor vrouwen niet fijn/goed/gepast is om lang te zijn … totdat ze zich onzeker genoeg voelen om zelf in te stemmen met groeiremming. De geschreven artikels van Radar insinueren ook duidelijk een verband met seksisme.

Ik ga akkoord met groeiremming als daar een goede medische reden voor is. Helaas heb ik de indruk dat veel meisjes fysiek grotendeels gezond waren en dat ze het vooral om sociale redenen hebben gedaan.

Mijn twijfels over de oprechtheid van mijn eigen keuze en mijn verdriet/boosheid over alle intolerantie en seksisme t.o.v. lange vrouwen zorgen vandaag nog steeds voor psychologische belasting.

Ik lees vaak dat vrouwen blij zijn omdat ze door de behandeling enkele centimeters korter zijn gebleven. Ik respecteer hun mening maar deel deze nadrukkelijk niet. Ik ben niet blij met het feit dat mijn lichaam kunstmatig geforceerd werd en niet mocht uitgroeien zoals de natuur het bedoeld had. Na de vervroegde stopzetting van mijn eigen behandeling ben ik gelukkig nog vier centimeter verder kunnen groeien, tot mijn huidige lengte van 1m86cm. Stiekem vind ik het jammer dat ik nooit de symbolische grens van 1m90cm heb kunnen bereiken (wat zonder groeiremming waarschijnlijk wel was gelukt). Zelf vind ik het helemaal niet schadelijk voor vrouwen om zo lang te zijn, zulke ideeën worden ons door de maatschappij aangepraat. Voor mezelf zie ik welgeteld één concreet nadeel en dat is iets zeer banaals: af en toe ga ik graag naar een pretpark en sommige attracties zijn verboden voor mensen langer dan 1m95cm. Sorry, dit is echt het enige nadeel dat ik kan bedenken.

Soms droom ik er stiekem van om een vrouw van ongeveer 1m92cm groot te zijn. Dan zou ik in ieder geval mezelf zijn in plaats van datgene wat ik volgens de rest van de wereld blijkbaar moest worden.

Ik droom ook van een wereld waar met gewoon wat meer tolerant is tegenover lange vrouwen, en tegenover lange mensen in het algemeen. Een wereld zonder intolerantie en seksisme, waarbij lange meisjes zich niet meer onzeker hoeven te voelen over hun lichaam en waarbij ze uiteindelijk groeiremming weigeren omdat ze dit zelf niet meer nodig vinden. Ik vraag me af of de Stichting Effecten Groeiremming in de toekomst ook een rol zou kunnen spelen in meer bewustmaking bij het brede publiek, zodat mensen gaan nadenken over de manier waarop we als samenleving met lange personen – en vooral lange vrouwen – omgaan. Het aankaarten van intolerantie en seksisme is een werk dat vele tientallen jaren duurt, maar we moeten ergens beginnen. De oprichting van een stichting die de slachtoffers van hormoonbehandeling wil helpen, vind ik dan ook een zeer goede zaak!

Virusvrij. www.avast.com