Ireen (1951), één van de eersten die met hormonen werd behandeld

Ik was een van de eersten die met hormonen werd behandeld om de groei af te remmen, de methode was nog niet zo lang bekend.

Mijn vader was heel lang, 1.95m, hij had drie broers en één zus, ook zij waren alle vier lang. Mijn moeder was een kleintje: 1.65m. Het initiatief voor de behandeling ging uit van mijn vader, hij had een lange vrouwelijke collega, en dat vond hij zo erg.

Als kind behoorde ik altijd tot de langsten onder mijn leeftijdgenoten. Toen ze met de hormonen begonnen, was ik negen jaar. Dit was eind 1960, begin 1961. Ik heb de hormonen (estradiol?) ca. 2 jaar geslikt. Ik ben uiteindelijk 1.79m geworden. Mijn één jaar jongere zus, die altijd normale lengte als kind had, is niet behandeld, zij is 1.73-1.74m.

Ik was altijd een blij en vrolijk kind, het glas was altijd halfvol. Het moment dat ik de groeiremmers ging slikken, veranderde dit. Ik werd ineens verdrietig, ik kan me dat nog heel goed herinneren. Ik ben op de middelbare school vreselijk gepest, ik weet niet waarom. Ik heb geen normale puberteit gehad.

Het verdrietige gevoel werd minder nadat ik gestopt was.

Ik was eenentwintig toen ik voor de klas stond. Ik had hele kleine borsten (AA) en heb toen een borstvergroting laten doen. Wat een gedoe heb ik hiermee gehad. Verkapseld, verkalkt…in totaal vier keer laten vervangen. De laatste keer dat het fout ging, tijdens foto’s maken voor borstkankeronderzoek, heb ik ze laten verwijderen. Ik vermoed dat ik zulke onderontwikkelde borsten heb door het gebruik van de groeiremmers. Niemand in mijn hele familie heeft zulke kleine borsten.

Toen in 1977 de vliegramp op Tenerife gebeurde, werkte ik als stewardess bij de KLM. Een bevriende collega zat in een van de twee vliegtuigen en kwam om het leven. Ik raakte in een psychose. Gedurende lange tijd had ik regelmatig een psychose en kreeg zware medicijnen. Na veertien jaar werd eindelijk de diagnose gesteld: Bipolaire stoornis. Sindsdien is dit met de juiste medicatie onder controle.

Op mijn achtentwintigste kreeg ik een motorongeluk met heel veel botbreuken, ook in mijn bovenbenen. Daardoor ben ik nu 1.77m.

Ik heb helaas nooit kinderen gekregen, wilde het wel. Ik heb waarschijnlijk een keer een gemiste miskraam gehad, dat was alles.
Mijn tweede man had al twee kinderen, dat zijn mijn bonuskinderen. Ik ben ook oma van een kleine kleinzoon. Ik pleit ervoor dat hij niet met hormonen wordt behandeld. Ik ben echt allergisch voor hormonen geworden! Ik heb maar heel kort de pil geslikt.
Toen mijn vader met hormonen behandeld werd voor zijn prostaatkanker, traden vreselijke veranderingen op: hij werd dik, depressief en raakte in de war.

Ik heb verder last van haaruitval (niet door de overgang), hoofdpijn, een te snelle schildklier en het syndroom van Sjögren, de laatste waarschijnlijk al mijn hele leven.

Welke klachten komen door de groeiremmers, welke door de borstimplantaten, welke door mijn motorongeluk, welke door geen van allen? Had ik normale borsten en dus geen borstimplantaten met de bijbehorende ellende gehad als ik niet met groeiremmers behandeld zou zijn? Dit zijn vragen die ik heb. Maar ik weet het antwoord niet.